Galeria Sztuki Aquarius

Weszli do Galerii.
- Oho, dawno tu nie byłem, też.
Uśmiechną się widząc zmianę wystroju.
W progu przywitał ich młody człowiek dając im biuletyn informacyjny.
- Kupimy coś?
- Chciałbym przemeblować sypialnie. -uśmiechnął się.
Pociągnął ją w stronę wystawy numer jeden. ''Rzeżby i obrazy Ernesta Smitha.''
- I chcę byś ty mi pomogła. -zwrócił się do niej po chwili.
- Wolisz nowoczesność czy antyk? -zapytał podekscytowany. Zaczynał zasypywać ją pytaniami.
- Jakie lubisz kolory?
Oczy wciąż mu się iskrzyły.

Weszli do galerii sztuki. Nawet mieli kilka fajnych dzieł, takich godnych uwagi. Lex się tego nie spodziewała, była mile zaskoczona. Rozejrzała się uważnie, chciała podejść do jednego z obrazów, gdy samiec zarzucił ją pytaniami. Uśmiechnęła się do niego radośnie.
- Spokojnie kochanie - dotknęła jego policzka - jeśli chcesz coś kupić, to proszę bardzo. - Znów rozejrzała się po wnętrzu. Aghres zaczął zadawać jej pytania, ale nie to było ważne. Rzucił coś na temat sypialni i urządzania jej. Hymm ona ma specyficzny gust, jej nowa sypialnia, jest mchroczna, chyba nie w stylu Doktorka.
- Ja? - Zapytała niby zdziwiona. - No wiesz.. ze mną to tak różnie, ale preferuję bardziej nowoczesny styl, chociaż nie mam nic przeciwko eklektyzmowi. - Zamyśliła się na chwilę, by dokończyć, a raczej odpowiedzieć na dalsze pytania.
- Co do kolorystyki, to raczej ciemne barwy, czerń, jak można zauwazyc - Wskazała na swoje ciemne, czarne ciuchy. tak głównie takie kolory preferowała. - W sumie, jeśli tak się zastanowić to beże, z ciemnymi dodatkami, drewnem, też mi odpowiadają, ale głównie, to ciemne barwy. - Zakończyła odpowiedzi, ciekawe, czy ma jeszcze jakieś, bo chyba nie spodziewał się, że powie, że lubi różowy, co nie?

- Dobrze. Może być czerń. -powiedział z uśmiechem. Ostatnio samiec uśmiechał się częściej niż przez ostatnie 4 lata.
- To co? Pomożesz mi umeblować nową sypialnie?
- W domu mam duży pokój który jest nieużywany, stoi zupełnie pusty. Chciałbym by była tam nasza sypialna. -powiedział z uśmiechem. Słowo 'nasza' podkreślił szczególnie mocno.

Obserwował jej reakcje.

Przechyliła lekko głowę, z zawadiackim uśmiechem. Zgodził się na ciemne kolory, no no... biorąc pod uwagę jego jasne kolorowe pokoje, to musiało być dla niego... duże wyzwanie. Podeszła bliżej niego, chwyciła za rękę, by szepnąć mu do ucha.
- Skoro to ma być nasza sypialnia, to nie musi wyglądać tak jak ja by chciała..- liznęła płatek i wciągnęła jego zapach, który był tak intensywny, że zapierał jej dech w piersiach.
- Ten mi się podoba - wskazała na obraz, jakiegoś mało znanego malarza. Był to pejzaż. Ciemne zamczysko, na skale otoczone jeziorem, w którym odbijał sie księżyc.. Dla Lex obraz był piękny, lubiła takie klimaty, przypominał jej o czymś.. zamczysko przypominało jej własny stary dom, też leżał nad jeziorem.
- Która godzina? Żebyśmy się nie spóźnili - posłała promienny uśmiech samcowi i cmoknęła w policzek. Była taka szczęśliwa, no jak nie ona.

- Poszukaj czegoś odpowiewdniego. Właściwie to za jakiś czas już powinniśmy wracać. Jak się pospieszymy zdążymy wybrać coś ciekawego. Zdaje się całkowicie na twój gust. Jak już wybierzesz to zapytasz mnie o zdanie. -uśmiechnął się serdecznie. Lexie wyglądała na podekscytowaną.
Szła dalej i zatrzymała się nad dużym malowidłem. Podszedł do niej.
- No ciekawe... choć trochę banalne... . Ale może to tylko pierwsze wrażenie. Muszę postać nad obrazem i pokontemplować. Powzdychać nad nim trochę. -zażartował. Zaśmiał się bezgłośnie i stanął rowno obok niej. Z badawczą miną zaczął przyglądać się dziełu.

Nie słyszała już słów doktorka, znów spojrzała na obraz. Wspomnienia zalały ją tak niespodziewanie, że nie mogła się ruszyć. Wszystkie wydarzenia, śmierć rodziny, jej ból. Chciała wyciągnąć rękę i dotknąć obrazu, zatrzymała się jednak w połowie. W myślach usłyszała najpierw odgłosy przyjęcia, śmiech siostry, a później krzyk. Zamknęła oczy i odwróciła się do obrazu plecami.
- Czy możemy stąd iść? - Nadal nie otwierała oczu, a jej głos był cichy i bardzo smutny.
Dlaczego właśnie teraz się rozkleja? Wytrzymywała tyle lat. Była niewzruszona i zapomniała o tych wydarzeniach, nie były jej częścią, były tylko zwykłym koszmarem, który z czasem wyblakł. Dlaczego teraz, znów musi o nich myśleć? To nie było sprawiedliwe, to nie miało być tak.. chciała zapomnieć, mniej bolało, gdy nie myślała o rodzinie.
Otwarła lekko oczy, skierowała sie do wyjścia, na miękkich nogach ruszyła do drzwi, nie wiedząc, czy Aghres idzie za nią, potrzebowała powietrza. Klatka piersiowa była za mała, nie mogła oddychać. Coś ją przygniatało.
Czy faktycznie jest przeklęta? Czy za każdą chwilą szczęścia, musi płacić bólem? Wiedziała jedno, chce ten obraz, musi go mieć, by móc go zniszczyć.

Patrzył na nią badawczo. Zaniepokoiła go.Przed chwilą była tak pogodna i uśmiechnięta a teraz jej nastrój zmienił się o 360 stopni.
- Lexie.... -ujął ją czule oplatając ręką w pasie. Stal tuż za nią, przytulił policzek do jej szyi. Samica instynktownie odgarnęła włosy.
- Coś jest nie tak. Czuje to. Proszę... bądź ze mną szczera. Przede mną nie musisz niczego ukrywać. -wyszeptał jej łagodnie. Sala w której byli była pusta, i oprócz kilku rzeż i twarzy spoglądających na nich z wiszących na ścianach portretów nie było tu żadnych świadków.
- Nie chcę by coś cię trapiło. Wolę jak jesteś wesoła i szalona.
Był lekko zdezorienowany ale nie chciał jej naciskać. Jeśli działo się coś złego nie może sprawiać jej przykrości próbując wymusić odpowiedz.

Objął ją tylko szczelnie obydwoma rękoma i ucałowując jej szyję dwukrotnie trwał przy niej w ciszy do czasu, aż jego miłość uzna go za sprzymierzeńca.

Przytuliła się do niego, jak małe dziecko. Ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi. Co miała zrobić? Chciała mu powiedzieć prawdę zasługiwał na nią, ale z drugiej strony strasznie się tego bała. gdy się dowie o niej prawdy.. czy nadal będzie chciał z nią być?
- Ten obraz. - Zaczęła cicho i powoli - Mój dom rodzinny wyglądał podobnie. W domu wisiał nawet podobny obraz, który go przedstawiał. Znaczy.. nasz dom, znajomy ojca namalował go w prezencie ślubnym mojego brata. - Wszystko mówiła przez zaciśnięte gardło, nie podnosząc głowy i wzroku na Aghresa.
- Proszę - jęknęła cicho - możemy stąd wyjść? - Była wściekła na siebie, że to zrobiła, że się rozkleiła. Właśnie teraz, przy nim.
- Ja bardzo przepraszam.. popsułam Ci dobry nastrój - cały czas jednak tuliła się do niego. W jego ramionach było jej tak dobrze, spokojnie i bezpiecznie. Znów czuła się jak kobieta. Piękna i kochana, którą będzie ktoś bronił, przed złem. Doktorek nie był siłaczem i zapewne gdyby coś, to prędzej ona dokopie bandytom, ale.. jego ramiona dawały jej to, czego od dawna nie miała, uczucie bezpieczeństwa. Jego troska i czułe gesty.. to wszystko sprawiało, ze czułą się wyjątkowa. Nie chciała by to uczucie minęło, by ja zostawił.
Ona go kochała, wiedziała, że musi mu powiedzieć prawdę, ale nie teraz.. teraz mieli mieć trochę wolnego.. może jak wrócą do domu. Będzie miała możliwość zniknąć, jeśli on, jeśli on .. jeśli ją odrzuci. Chyba drżała, nie była pewna, może tylko tak się jej wydaje.
Chwyciła się go mocniej, przyciągając do siebie.
- Wracajmy do hotelu - potrzebowała kąpieli, jego i ciszy, albo kąpieli z nim, jednak nie chciała być na zatłoczonych ulicach, mijać głupich ludzi. Chciała być w jego ramionach, ukryć się tam przed światem.

- Jak chcesz skarbie. Zdematerializuj się. Jest już późno więc lepiej byłoby mieć więcej czasu by przygotować się do konferencji. -uznał.
Przytulił ją jeszcze ciasno oddając jej są woje całe wsparcie. Działo się z nią coś niedobrego. Zmartwił się nieco. To będzie ciążyło mu przez resztę wieczoru.
Nie mówiła mu o przeszłości zbyt wiele, oczywiste było że z jej rodziną zdążyło się coś strasznego, dlatego tak reaguje teraz na wspomnienia.
Ucałował ją w usta krótko, raczej serdecznie i bez nuty namietności. Po prostu całus by wiedziała że zawsze może na niego liczyć.
- Dasz radę się zdematerializować? -zapytał w końcu. No jasne, była roztrzęsiona a przy stresie takie przemieszczanie się bywa nie możliwe.

- Dziękuję - Powiedziała już z miną bardziej ludzką, znaczy wampirzą, a nie jak to wcześniej miną cierpiętnicy. Była mu wdzięczna, że teraz nie zadaje pytań i nie prosi o wyjaśnienia. To wiele dla niej znaczyło, nawet nie wiedział jak bardzo jest mu wdzięczna za to.
Jego troska o jej samopoczucie była ujmująca, był taki słodki. Szczeniaczki, nie są tak urzekające jak on, dla lex był światełkiem w tunelu.
- Oczywiście, że dam radę - zapewniła go pewnym głosem, nie chciała by się jeszcze bardziej denerwował, wystarczająco, go dziś wystraszyła. A znikanie od wieków wychodziło jej idealnie, nawet w trudnych sytuacjach, to miała opanowane do perfekcji.
Wzięła głęboki wdech, przymykając o czy. Oddała mu pocałunek i zniknęła.
Trafienie we właściwe miejsce, nie sprawiło jej żadnego problemu. Tak jak się spodziewała.. pokój był posprzątany i pusty. Było w nim cicho i spokojnie, a teraz bardzo tego potrzebowała.

//Aghres i Lexie /Hotel/ pokój