Sala medyczna

Nie umiała mu odpowiedzieć na zadawane pytania. Zawsze mogła to wszystko zgonić na zmęczenie, ale wolała nie. Po prostu wstała i odeszła na pewną odległość od łóżka przyjaciela - Idź spać Tohrtur. Jesteś pewnie zmęczony. Zresztą słyszę, że jesteś zmęczony - powiedziała cicho. Spojrzała na Tohra, który leżał na łóżku cały poturbowany. To przeze mnie. Moją winą jest jego stan gdybym tylko nie była tak głupia i mu zaufała gdy mówił, żebym mu zaufała... Ale ja nawet nie chciałam myśleć o zaufaniu. pomyślała i odwróciła wzrok.
-Przepraszam - wyszeptała cicho, ale dało się słyszeć skruchę w jej słabym głosie.

Carmine nie odpowiedziała, jak zresztą się wampir spodziewał. Nikt nie mógł odpowiedzieć na jego pytanie, bo odpowiedź, której potrzebował, znajdowała się już w Zanikhu, gdzie jego śmiertelny głos nie miał prawa wstępu. Na próżno więc zadawał pytania, które nie przyniosą mu ukojenia. Wzmagały tylko jego rozdrażnienie i depresję, która opętała go już jakiś czas temu, pewnego zimowego dnia... Tohrtur zamknął oczy i zamierzał skorzystać z propozycji zaśmięcia. Samiczka wyraźnie nie była skora do rozmów a on sam nie miał siły aby ciągnąć rozmowę jako jednostronna jednostka opowiadająca. A tak by właśnie się stało, gdyby samiec nie zamknął oczu. Wpatrywałby się tylko w sufit i zastanawiał, kiedy będzie odpowiednia pora na pożegnanie się z Carmine i wypuszczenie jej z tej chorej sytuacji. Mogła odejść w spokoju póki reszta nie wróciła, bo przecież nie zawołają jej tu po raz drugi. Najwyżej raz odwiedzą ją w jej mieszkaniu i na tym się skończy. Ale sen został przerwany przez ciche słowa Carmine. Samiec musiał nawet chwilę zastanowić się, czy ona rzeczywiście cokolwiek powiedziała, czy to po prostu jego wyobraźnia.
- Nie masz za co - mruknął, podnosząc powieki. - To nie ty mnie porwałaś. To nie ty...
...ją zabiłaś.
- Więc nie masz za co przepraszać.

Dopiero kiedy wyszeptała przeprosiny zorientowała się, że mężczyzna próbował zasnąć. Miała nadzieję, że nie usłyszał jej, ale i tak Tohrtur zaczął odpowiadać na jej słowo. Westchnęła cicho i ponownie usiadła kolo niego nie odzywając się już ani słowem. Sama była już zmęczona i jedynie czego pragnęła to położenie się, i zaśnięcie. Nawet na niewygodnej kanapie w domu ,ważne aby w domu, z dala od wampirów, od nie jej świata. Jak to jest być wampirem? Ciągłe zmaganie się z myślą, że jest się potworem. Picie krwi ukochanej osoby nie jest zwyczajne. Jak to jest? pomyślała patrząc na zasypiającą twarz Tohra

Tohrtur wiedział, że zachowuje się jak samica w ciąży, ale wampir tak naprawdę nie chciał spać. Bo kiedy zapadła cisza, wszystko do niego wracało. Ale nie przeżycia z miłego spotkania z reduktorem. Za każdym razem, kiedy zostawał sam a cisza zaczynała dzwonić mu w uszach, przed oczami miał Ją.
- Chyba nie będziemy tak siedzieć w ciszy... - powiedział w końcu cicho. Samiec otworzył oczy i jakoś udało mu się przekrzywić głowę, aby zobaczyć samiczkę. Carmine siedziała w bezruchu, nie patrząc w jego stronę.
- Nie rób mi tego... Nie potrzebuję ciszy.
Z miejsca, w którym siedziała Carmine, nie doleciał żaden najcichszy dźwięk.
- Powiedz coś... - mruknął cicho.